PNF
Metoda PNF (z ang. Proprioceptiv Neuromuscular Facilitation- Proprioceptywne Nerwowo – Mięśniowe Torowanie). Jest to koncepcja leczenia, której filozofia opiera się na założeniu, że każda istota ludzka, łącznie z osobami niepełnosprawnymi posiada nienaruszony potencjał życiowy (Kabat 1950).
Koncepcja ta powstała w 1946 roku w kalifornijskiej klinice w Valejo. To tam, niemiecki neurofizjolog – dr Herman Kabat wraz z fizjoterapeutką – Maggie Knott pracowali nad PNF. Przez następne lata wzrastało zainteresowanie Koncepcją, która do dziś doskonali się i przeobraża wykorzystując najnowsze osiągnięcia nauk medycznych. W niedługim czasie powstało Centrum Rehabilitacji Fundacji Kaisera (Kaiser Fundation Rehabilitation Center) stając się głównym ośrodkiem rozwoju tej Koncepcji.
PNF to metoda globalna, kompleksowa, każdy zabieg kierowany jest do człowieka jako całości, a nie skupia się tylko na jednostkowym problemie, czy pojedynczym fragmencie ciała. Terapeuta, bazując u wszystkich pacjentów na pobudzeniu niewykorzystanego potencjału, zawsze koncentruje się na mobilizacji rezerw czynnościowych pacjenta. Koncepcja PNF wykorzystując w terapii silne i zdrowe regiony ciała i umożliwiając przez to pełne wykorzystanie rezerw tkwiących w organizmie, zapewnia bezbolesną pracę, bez traumatyzujących fizycznie i psychicznie doznań, oraz motywuje do dalszego działania. Podejście terapeutyczne jest zawsze pozytywne. Pacjent powinien być partnerem fizjoterapeuty, określającym zakres i granice działania. To on ustala cele terapii. Terapeuta ma w tym wypadku rolę doradczą. Dzięki takiemu podejściu osoba nawet z dużą dysfunkcją zachowuje dobrą motywację i jest pozytywnie nastawiona do współpracy z terapeutą.
Głównym celem każdej sesji terapeutycznej jest pomóc pacjentowi w osiągnięciu najwyższego poziomu funkcjonalnego. Siła mięśni, zakres ruchu, to, co jest ważne w tradycyjnym postępowaniu fizjoterapeutycznym, jest tylko środkiem do uzyskania celu, jakim jest funkcja. W celu osiągnięcia danego celu funkcjonalnego, terapeuta integruje zasady kontroli ruchu i nauczania motorycznego. Z tego powodu terapia odbywa się na poziomie strukturalnym, czynnościowym, oraz na poziomie uczestnictwa w życiu społecznym (Międzynarodowa Klasyfikacja Funkcjonalna z ang. ICF, International Classification of Functioning, WHO).
